Συγκεκριμένα εδώ βρίσκονται τρία (3) από τα 449 ΤΙΚ (τοπία ιδιαίτερου φυσικού κάλλους) της χώρας όπως αυτά προσδιορίστηκαν το 1999 από το πρόγραμμα «ΦΙΛΟΤΗΣ» του ΥΠΕΧΩΔΕ. Το ΤΙΦΚ 179 (Δρακολίμνες Αρρένες), το ΤΙΦΚ181 (χαράδρα Αλιάκμωνα) και το ΤΙΦΚ182 (τοπία Πεύκου). Σε κοντινή απόσταση βρίσκεται ακόμη το παρθένο δάσος «Μπαρούγκα», ανακηρυγμένο μνημείο της φύσης με Προεδρικό διάταγμα του 1985. Αλλά οι ομορφιές και τα αξιοθέατα της περιοχής δεν περιορίζονται μόνο σε αυτά τα επισήμως αναγνωρισμένα τοπία. Δίπλα ακριβώς από τον ξενώνα εκτείνονται οι εγκαταστάσεις του φημισμένου River party με τις επιβλητικές ορθοπλαγιές. Πολύ κοντά βρίσκεται η «Σκήτη Αντωνίου» χτισμένη σε ένα σπηλαίωμα ενός κατακόρυφου βράχου, όπως τα Μετέωρα. Πέρα από αυτή υπάρχει ο «Αετόβραχος», ένας πέτρινος σχηματισμός ράμφους αετού. Σε πολύ καλή κατάσταση διατηρούνται η εναπομένουσα μεταβυζαντινή εκκλησία του Άγιου Ζαχαρία, και η μοναδική στα Βαλκάνια εκκλησία του Γιαννουχωρίου με τους δυο γυναικωνίτες που μοιάζει με λυρική σκηνή. Στην είσοδο του Νεστορίου βρίσκεται ο βράχος του Πήγασου, που το χαρακτηριστικό του κόκκινο χρώμα προήλθε σύμφωνα με το μύθο - από το αίμα του φτερωτού αλόγου που τυφλωμένο από το Δια χτύπησε εκεί. Δίπλα υψώνεται το «κάστρο» με την περίεργη μικρή σπηλιά που κάποτε φραζόταν από μια πύλη. Στα ριζά του βρέθηκαν ερείπια Ρωμαϊκών επαύλεων. Μέσα στο Νεστόριο υπάρχει ο ναός των Ταξιαρχών με το εκπληκτικής τέχνης ξύλινο τέμπλο. Από εδώ αφαιρέθηκε το ξύλινο ξόανο που ήταν αρχαιότερο και μικρότερο αυτού της Ομορφοκκλησιάς και μεταφέρθηκε στο μουσείο Μπενάκη. Στο διπλανό χωριό της Αγίας Άννας βρίσκεται το αρχαίο μοναστήρι των Ταξιαρχών (1225μχ) με τον εντυπωσιακό του καταρράκτη και ο λόφος με τα κάστρα της αρχαίας Βάττυνας. Κοντύτερα απλώνεται η μαγευτική κοιλάδα των «Στενών». Στο Μονόπυλο διακρίνονται καθαρά τα γεωλογικά στρώματα που εκατομμύρια χρόνια πριν σήκωσαν τον Γράμμο από τα βάθη της θάλασσας. Από την κορυφή Αλεβίτσας με τα Ρωμαϊκά λιθοστρώματα τις καθαρές μέρες του χρόνου μπορεί κανείς να δει το Σμόλικα και τον Όλυμπο. Ο Γράμμος πλήθει περιοχών με μυστικές ιστορίες και θρύλους. Λίγοι γνωρίζουν τις πήγες με το θνητό και το αθάνατο νερό όπου και ο ίδιος ο Μέγα Αλέξανδρος μπερδεύτηκε και ήπιε λάθος. Λίγοι μπορούν να εντοπίσουν το χάσμα της Αλιάρτης που στο βάθος του φυλάγει το χρυσό στέμμα των Μυκηνών. Ελάχιστοι μπορούν να βρουν το «μεγάλο πέτρινο τρίγωνο» που σηματοδοτεί την αφετηρία για τον εντοπισμό του θησαυρό του Αμπεντίν. Αρκετοί όμως ξέρουν πως δημιουργήθηκε η τρύπα στον βράχο του Βέρτενικ για να φύγει η κόρη που κυνηγούσε ο Αλί Πάσας και πόσο αίμα χύθηκε στη Γράμμουστα για χάρη της τσελιγκοπούλας Σιάνας του Χατζηγεωργίου που επίσης είχε ζητήσει για το χαρέμι του ο τύραννος των Ιωαννίνων. Στο Τσιουκαπετσίτ (κορυφή 2520 του Γράμμου) ακόμα ακούγονται διαφωνίες για τον Πετσίτ και την περίεργη «φιδο» -εξαφάνιση του μετά από ένα στοίχημα. Μερικοί ακόμη αποφεύγουν να περάσουν από την στοιχειωμένη Λεβαδιά για να μην ακούσουν τους θρήνους των αδικοχαμένων θυμάτων του Κορδίτσα που κάηκαν το 1912 ζωντανοί μέσα σε μια αχυρώνα. Υπάρχουν ωστόσο ακόμη κάποιοι γέροντες που θυμούνται να ανάψουν ένα κεράκι στο μικρό εικονοστάσι που απομένει στο Μονόπυλο. Εκεί που κάποτε βρίσκονταν η μεγάλη εκκλησία της οσίας Ματρώνας με το λείψανο του Αγίου Αλεξίου. Τα πολλά του θαύματα έκαναν μέχρι και Μωαμεθανούς να αλλαξοπιστήσουν.